Pierwszym źródłem historycznym zawierającym informacje o operacji okulistycznej był Kodeks Hammurabiego. Początki leczenia zaćmy obejmowały zepchnięcie zmętniałej soczewki przy użyciu prowadzonej na ślepo igły, co skutkowało nieostrym widzeniem. Dopiero w 1747 r. przeprowadzono nowożytną operację zaćmy z usunięciem zmętniałej soczewki. Przełomem okazał się rok 1967, kiedy Charles D. Kelman opracował technikę fakoemulsyfikacji.
Wiek XX to szybki rozwój medycyny. W okulistyce rozpoczyna się produkcja soczewek kontaktowych, a także między innymi wykorzystanie promieni laserowych do leczenia chorób siatkówki, ze szczególnym uwzględnieniem retinopatii cukrzycowej, jak i do zabiegów przeciwjaskrowych.
Kamieniem milowym w leczeniu chorób przedniego odcinka oka było wynalezienie keratoprotezy, co zrewolucjonizowało także leczenie chorób tylnego odcinka oka przy użyciu witrektomii pars plana.
Obecny wiek to czas wielkich odkryć. Opracowano pierwszy implant siatkówki Argus II, w celu przywrócenia wzroku pacjentom niewidomym w wyniku zwyrodnienia barwnikowego siatkówki. Opisano nowatorską metodę terapii genowej, która daje nadzieję na zahamowanie procesu utraty wzroku pacjentów z dziedziczną dystrofią siatkówki. Opublikowano wiele obiecujących badań dotyczących terapii komórkami macierzystymi w AMD i u pacjentów z unaczynioną łuszczką rogówki w aniridii oraz przeszczepu autologicznych komórek nabłonka rąbka rogówki wyhodowanych na błonie owodniowej do rekonstrukcji powierzchni rogówki.
Okulistyka ma przed sobą świetlaną przyszłość, gdyż dzięki postępowi naukowemu, technologicznemu i sprzętowemu można prowadzić profilaktykę, diagnostykę oraz terapię wielu chorób, które kiedyś wiązały się z całkowitą utratą wzroku.
